Οι Ζωές Των Άλλων

Δεν θα τα καταφέρεις. Πού το ξέρεις;
Είναι δύσκολο. Και τι είναι εύκολο;
Θα πεθάνεις στην ψάθα. Μέντιουμ είσαι;
Καλά κρασιά... τρελλή είσαι; Μπορεί. Σ'ενοχλεί;
Κι εγώ προσπάθησα αλλά δεν... Κι επειδή απέτυχες εσύ σβήστηκε η λέξη επιτυχία απο το λεξικό;
Ο τάδε που ήθελε να κάνει κάτι παρόμοιο... Ο τάδε δεν είναι εγώ.
Χάνεις τον καιρό σου. Με το να προσπαθώ για αυτό που νομίζω πως θα με κάνει ευτυχισμένη; Τι λες, αλήθεια; Εσύ δεν έχεις προσπαθήσει ποτέ έ; Γι'αυτό τώρα μιζεριάζεις με τη ζωή σου και σ'ενοχλεί η δική μου.


Και συνεχίζεται η ατέλειωτη κριτική για τη ζωή των άλλων. Με ενδιαφέρον, με εμπάθεια, με αγάπη, με θυμό, με ζήλεια, με δυσπιστία.

Στη ζωή μας ο Θεός ή ό,τι υπάρχει εκεί πάνω μας έδωσε μόνο μια ζωή να διαχειριστούμε . Τη δική μας. Και ο καθένας επιλέγει και πορεύεται σύμφωνα με τα πιστεύω του, τις ανάγκες του, την εξυπνάδα του, τους φόβους του, ό,τι διαθέτει τελος πάντων.

Οι επιλογές μου στη σύντομη ζωή μου μέχρι τώρα με έχουν απογοητεύσει αρκετές φορές. Με έχουν πληγώσει και προδώσει. Κι έχω μετανιώσει,όπως όλοι, έχω χτυπήσει το κεφάλι μου στον τοίχο (μεταφορικά και κυριολεκτικά) ,έχω σιχτιρίσει την ώρα και τη στιγμή που δεν το διπλοσκέφτηκα.
Μέχρι τώρα όμως, δεν έχω μετανιώσει ποτέ περισσότερο, ποτέ πιο έντονα, ποτέ πιο απελπισμένα, απο τις φορές που άφησα τη ζωή που δεν έζησαν οι άλλοι να επηρεάσει τη ζωή που ήθελα να ζήσω εγώ.

Η ευθύνη.. βάρος ίσως αλλά και φοβερή ανακούφιση.

Κανείς δεν είναι σε θέση να κρίνει τί μπορώ ή δεν μπορώ να κάνω εγώ.
Ούτε κι εγώ καμιά φορά, αλλά εγώ έχω την επιλογή να προσπαθήσω, για να μάθω, επιλογή την οποία απολαμβάνω ιδιαίτερα και την οποία παρακαλώ τους διάφορους αγαπημένους μου ανθρώπους να μην προσπαθούν μάταια να μου στερήσουν διότι έχω την κακή συνήθεια να κουφαίνομαι κατά βούληση .
Και κρίμα είναι να χαλάνε το σάλιο τους και το χρόνο τους την ώρα που θα μπορούσαν κάλλιστα να ασχοληθούν με κάτι πιο ουσιώδες. Τη δική τους ζωή, για παράδειγμα.

iparhei enas hronos,st'alh8eia megalos

Einai kiriaki bradi. Anevenw tin agapimeni mu anifora, ta matia mou karfomena sto mpenakeio. Fotismeno opos ine panta ta bradia, omorfo opos ine panta bradi proi ,makrino opos ine pia .
Ftano kapia stigmi stin ai8ousa pou ekana probes aiwnes prin.
Teleiwnoume tin proba. Ta paidia apo to MDA HELLAS paizun kalitera apo emas. Einai pio haroumena apo emena k pio ksegnoiasta. Den perpatane, ala to mialo tous petaei.
Sto telos tis meras prosfero mia tsihla se kapoio paidi. Aproseksia,den mporei na aplosei to heri tou na tin dehtei. Eutuhws to katalavainw mesa se klasmata deuteroleptou. Na stin doso?Tou leo. An mporeis,mou hamogelaei.Giati na min mporw, hamogelw k egw. Tin ksetiligo apo to hartaki k tou tin dino sto stoma. Giati na min mporw? An den ekana auti tin erotisi hamogelwntas alla klaigontas?Giati na min mporw?EGW,giati mporw, ki autos ohi?
Se orismena pragmata pu eimaste kai kanoume,den iparhoun giati kai dioti.
Iparhoume mono emeis k i agapi me tin opoia peribaloume ta pragmata.
Sto telos tis meras,tragoudume oloi mazi.Me aisiodoksia kapoioi, me sigkinisi kapoioi alloi.

Αν είμαστε έτσι καλά
μ' αυτή την αγάπη
που πότε σωπαίνει
και πότε μιλά
Μπορούμε να μπούμε
σε πλοία και τρένα
να δούμε πολλά ή κανένα

Αν είμαστε έτσι γεροί
και νιώθουμε ωραία
που είπαμε όχι σε τόσα μπορεί
Υπάρχει ένας χρόνος
στ' αλήθεια μεγάλος
να ζει για τον έναν ο άλλος

Αν είμαστε έτσι ζεστά
και κάνουμε αστεία
στη μέση του δρόμου
στον κόσμο μπροστά
Δεν ξέρω τι άλλο
μπορούσα να ελπίζω
θα χάσω είχα πει μα κερδίζω

ki etsi, 8a hasw eiha pei ma kerdizw ki egw.

homer,iliad

ο Πάνος (μικρός δημοσιογράφος) μου πάσαρε τη μπάλα για ένα πολύ ωραίο παιχνιδάκι με τους εξής κανόνες:

1. πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας αυτή τη στιγμή

2. το ανοίγουμε στη σελίδα 123 (αν είναι μικρό, παίρνουμε το επόμενο κοντύτερα σε μας, που έχει τουλάχιστον 123 σελίδες)

3. βρίσκουμε την πέμπτη πρόταση

4. αντιγράφουμε τις επόμενες τρεις δλδ την έκτη, έβδομη και όγδοη και

5. βρίσκουμε άλλους πέντε ατυχείς να τους πασάρουμε το παιχνίδι...

το βιβλίο που είναι δίπλα μου τώρα είναι το HOMER,ILIAD ,Barnes and Nobles classics,translated by Samuel Butler,printed and bound in the U.S.

"..with this she left him,and Hera said to Athene,"of a truth,child of aegis-bearing Zeus,I am not for fighting men's battles further in the defiance of Zeus.Let him live or die as luck will have it,and let Zeus mete out his judgements upon the Trojans and Dannaans according to his own pleasure."."


προσκαλώ με τη σειρά μου τη faraona,(που την έχει ήδη προσκαλέσει ο πάνος αλλά δύο είναι καλύτερα!)τον jason και τη fani.

Τί σημαίνει γράφω με ανοιχτά βιβλία;

Η σημερινή ερώτηση ήταν η εξής:
Τί σημαίνει γράφω με ανοιχτά βιβλία;Γράφω;Αντιγράφω;Και τί οφείλει,τότε, να διαγράψει από την κόλλα μου ο εξεταστής; Και αυτό επι του οποίου καλούμαι να εξετασθώ, είναι βιβλίο; Και τί είναι και σε ποιά προβληματική εγγράφεται η απορία μου αυτή;
Η απάντηση μου:(την αντέγραψα πριν φύγω)

Γράφω με ανοιχτά βιβλία.Παράγω,δηλαδή,λόγο πάνω στο λόγο.Δεν αντιγράφω ή δεν θα έπρεπε να αντιγράφω.Διότι αν πέσω στην παγίδα να παραθέσω ένα γραπτό-δικό μου,το οποίο όμως δεν θα είναι παρά συνδετικές προτάσεις ανάμεσα σε κομμάτια του δοσμένου κειμένου, θα είναι σαν να κόβω το κοτσάνι από ένα λουλούδι,να αποσπώ τα πέταλα,ύστερα να τα κολλώ πρόχειρα με κολλητική ταινία σ’ένα καλαμάκι και να προσφέρω σε κάποιον το άνθος που έφτιαξα,υποτίθεται,ολομόναχος. Και τότε είναι που ο εξεταστής οφείλει να διαγράψει όλα τα σημεία εκείνα όπου η στέρεα γραφή δεν υπηρετεί τη σκέψη,δεν υπηρετεί την αλήθεια,δεν υπηρετεί τίποτα παρά το εγώ της,γράφουμε δηλαδή για να γράφουμε,για να καλύψουμε το άσπρο χρώμα με σημεία και ίχνη τα οποία όμως μας εκδικούνται,σχηματίζοντας λέξεις που μας προδίδουν.

Γράφω με ανοιχτά βιβλία,σημαίνει κάνω αυτό που αιώνες κρατά τα κείμενα ζωντανά και τις λέξεις γεμάτες περιεχόμενο. Δεν οικειοποιούμαι το λόγο, δε φέρομαι και γράφω σαν να είναι κτήμα μου,πράγμα δικό μου που είμαι σε θέση εγώ να το ερμηνεύσω στην ολότητα του.Ό,τι γράφω είναι απόπειρες: απόπειρες να κατανοήσω τη χρώση των γλωσσικών συνόλων, τη σύνδεση των ιδεών, την πιθανή αλληλουχία δεδομένων ή και άλλων αποπειρών, εκείνων που ο συγγραφέας μας παρέδωσε,παρακινούμενος με τη σειρά του απο μια άλλη απόπειρα γραφής ή σκέψης ή απο μια αλήθεια τόσο έκδηλη που απαιτούσε να καταγραφεί και να γίνει λέξεις,παύσεις,γλώσσα.

Αυτό,πάνω στο οποίο καλούμαι να εξετασθώ, είναι μια ολότητα. Είναι,όμως, αυτό, το βιβλίο; Υπάρχει; Είναι το βιβλίο που θα ήθελε να έχει γράψει ο συγγραφέας; ΟΧΙ. Είναι ίσως καταγεγραμμένη η πρόθεση, και το αποτέλεσμα μιας σειράς εργασιών, αλλά όχι η πρωταρχική ιδέα,περασμένη στη γραφή,όχι αυτό θα ήταν αδύνατο. Είναι το βιβλίο που έγραψε, τελικά , ο συγγραφέας; Εδώ δεν μπορούμε να αποφανθούμε με σιγουριά. Είναι σίγουρα ένα που μοιάζει με το αρχικό ως προς τη μορφή, δεν είναι όμως εκείνο που έγραψε,είναι ένα άλλο που το κρατάμε στα χέρια μας εμείς. Είναι δικό μας για να το παρερμηνεύσουμε ή να το προσεγγίσουμε ορθά όσες φορές θέλουμε, είναι δικό μας για να διαβάσουμε και να συλλαβίσουμε τις λέξεις του και να τις δούμε όπως εμείς θέλουμε. Επομένως, δεν είναι ένα βιβλίο, γιατί ο όρος βιβλίο παραπέμπει σε κάτι τελειωμένο, με αρχή και τέλος και αναλλοίωτο. Είναι,όμως, βιβλίο, αν ο δημιουργός αποφασίσει ότι πράγματι, αυτό είναι ένα βιβλίο. Εγώ, ο αναγνώστης, το προσεγγίζω και το επεξεργάζομαι αλλά δεν δύναμαι να εκφέρω την τελική κρίση.

Γι’αυτό και από την ερώτηση αυτή προκύπτει μια καινούρια; Πώς θα απαντήσω σε μια ερώτηση που αφορά σε κάτι που δεν το έχω κατακτήσει; Που δεν το ξέρω; Είναι, αυτή η ερώτηση, ρητορική, ή με καλεί να αναζητήσω μια εξήγηση,όχι ολοκληρωτική ή τελική αλλά σίγουρα πειστική; Το διακύβευμα: είναι εξίσου πειστική η αλήθεια η δική μου, με την καθολική; (σε αυτήν την περίπτωση,του δημιουργού); Η αλήθεια αυτή, δέον να είναι εξίσου πιθανή, άρα εξίσου πειστική. Άρα, γεγονός είναι οτι καλούμαι να προβληματιστώ γύρω από ένα ερώτημα για το οποίο, γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως η κρίση μου υστερεί σε ένα σημαντικό σημείο, αυτό που ορίζει πως ο δημιουργός έχει την απάντηση σε αυτή την απορία, παρόλα αυτά, μπορώ να σχηματίσω μια θεωρία βασισμένη στο πιθανό, να τη στηρίξω σε λέξεις και ιδέες πειστικές, και τέλος να αναζητήσω την πραγματική απάντηση εκεί όπου βρίσκεται, δημιουργώντας ένα δίδυμο από πιθανές απαντήσεις, γνωρίζοντας όμως την ειδοποιό διαφορά τους, κι έχοντας την αποδεχτεί.

Οι Παλιές Αγάπες Πάνε Στον Παράδεισο

Ημουν γύρω στα 16 και εσύ 18.
Ξαφνικά,μέσα σε ένα απόγευμα με έβαλες σε ένα γαϊτανάκι έρωτα κι άρχισα να χορεύω.
Δεν σταμάτησα για πολύ καιρό αυτόν τον έξαλλο χορό που ήταν γεμάτος ήλιους και ρυθμούς και χρώματα που δεν είχα ξανα ακουμπήσει- εσύ κι εγώ, εγώ κι εσύ, τόσο πολύ που δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Δεν μπόρεσα,δεν ήξερα. Κι έφυγες. Ξαφνικά. Κλονίστηκαν τα νεύρα μου,αλλά έτσι δεν γίνεται πάντα;Να πεθάνω ήθελα.Κοντά έφτασα.
Μου πήρε καιρό,πολύ καιρό να συνέλθω.Να βρω ξανά ένα νόημα. Για να τα καταφέρω, έπεισα τον εαυτό μου πως ο έρωτας και το συναίσθημα είναι δύο πράγματα που δεν έχουν πάντα σχέση μεταξύ τους. Έκλεισα την καρδιά μου για να την προστατεύσω και τριγυρνούσα με τον ένα και τον άλλο χωρίς να ξέρω τί ψάχνω.
Τελικά,τα κατάφερα. Ερωτεύτηκα ξανά. Και ξανά. Δεν έπαψα να σ'αγαπώ αλλά όχι όπως πριν. Βρήκα την ηρεμία και την ευτυχία σε μικρές στιγμές. Κατάλαβα πως για να μπορείς να αγαπάς πρέπει πρώτα απο όλα να αγαπάς και να εκτιμάς τον εαυτό σου. Κι ύστερα όλα τ'άλλα.Είχα όμως γίνει ήδη όπως είμαι ακόμη.Γυριστρούλα. Δεν μπορούσα να κάτσω σε μια γωνιά,μετά απο λίγο καιρό ήθελα την επιβεβαίωση ξανά και από αλλού. Ωρίμασα μέσα σε μια στραβή εικόνα για το τί είναι λάθος και σωστό. Αφού πάντα υπήρχες και εσύ, ακόμη και όταν ήμουν σε μια σχέση, γιατί όχι και κάποιος τρίτος;Με τον καιρό το ξεπέρασα και αυτό. Ελπίζω. Η απόσταση μεταξύ μας λειτουργούσε σαν δικλείδα ασφαλείας,όμως όταν ήσουν εδώ,δεν σταμάτησες να ξαναγυρνάς-ίσως ακόμη να μην έχεις σταματήσει.

Ήρθε ο καιρός που δεν σε ήθελα πια. Σε αγαπούσα,αλλά δεν σε ήθελα. Δεν ξέρω αν το μυρίστηκες ή αν είναι όπως μου τα είπες κάποια ξημερώματα. Με έφερνες σε δύσκολη θέση με την επιμονή σου και παρ'όλη την αγάπη που σου είχα σε απέφευγα λίγο. Μου είπες λοιπόν,πως μαγαπάς,όχι όμως όπως εγώ. Πως έχεις εδώ και καιρό συνειδητοποιήσει κάποια πράγματα και πως δεν υπήρχε η απόσταση τα πράγματα ίσως να ήταν αλλιώς. Έλεγες, έλεγες κι εγώ δεν ήξερα τί ν'απαντήσω. Όλα αυτά τα είχα αφήσει πίσω. Δικό σου ήταν το πρόβλημα,είπες,και μόνος σου έπρεπε να το λύσεις. Καλή ιδέα.

Εχεις, όμως το δικαίωμα, να με ταράζεις κάθε φορά που έχεις κάποια ανάγκη οποιασδήποτε φύσεως; Αν όντως μ'αγαπάς όπως λες,γιατί; Γιατί να προβληματίζομαι και να στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να σε βοηθήσω,αν εσύ δεν ενδιαφέρεσαι παρά για το μικρό σου δεκανίκι;

Ηρθα και σε είδα. Ό,τι έγινε, έγινε και θα παραμείνει εκεί. Γιατί, τελικά, δεν το έχεις το δικαίωμα. Το έχεις χάσει προ πολλού. Ούτε εγώ την αυταπάτη πως θα μπορούσαμε να είμαστε δυό αγαπημένοι φίλοι,ούτε και την ανάγκη όμως.
"Πριν μας χαλάσει ο χρόνος."

Αντισταθείτε!

I Have Dreamed of You so Much ,Robert Desnos

I have dreamed of you so much that you are no longer real.
Is there still time for me to reach your breathing body, to kiss your mouth and make
your dear voice come alive again?

I have dreamed of you so much that my arms, grown used to being crossed on my
chest as I hugged your shadow, would perhaps not bend to the shape of your body.
For faced with the real form of what has haunted me and governed me for so many
days and years, I would surely become a shadow.

O scales of feeling.

I have dreamed of you so much that surely there is no more time for me to wake up.
I sleep on my feet prey to all the forms of life and love, and you, the only one who
counts for me today, I can no more touch your face and lips than touch the lips and
face of some passerby.

I have dreamed of you so much, have walked so much, talked so much, slept so much
with your phantom, that perhaps the only thing left for me is to become a phantom
among phantoms, a shadow a hundred times more shadow than the shadow the
moves and goes on moving, brightly, over the sundial of your life.

Δημοσιεύστε κι εσείς ένα ποίημα στο blog σας!Είναι ένα παιχνίδι με τίτλο αντισταθείτε,στο οποίο με προσκάλεσε η Faraona.Αντισταθείτε,λοιπόν.