Η σημερινή ερώτηση ήταν η εξής:
Τί σημαίνει γράφω με ανοιχτά βιβλία;Γράφω;Αντιγράφω;Και τί οφείλει,τότε, να διαγράψει από την κόλλα μου ο εξεταστής; Και αυτό επι του οποίου καλούμαι να εξετασθώ, είναι βιβλίο; Και τί είναι και σε ποιά προβληματική εγγράφεται η απορία μου αυτή;
Η απάντηση μου:(την αντέγραψα πριν φύγω)
Γράφω με ανοιχτά βιβλία.Παράγω,δηλαδή,λόγο πάνω στο λόγο.Δεν αντιγράφω ή δεν θα έπρεπε να αντιγράφω.Διότι αν πέσω στην παγίδα να παραθέσω ένα γραπτό-δικό μου,το οποίο όμως δεν θα είναι παρά συνδετικές προτάσεις ανάμεσα σε κομμάτια του δοσμένου κειμένου, θα είναι σαν να κόβω το κοτσάνι από ένα λουλούδι,να αποσπώ τα πέταλα,ύστερα να τα κολλώ πρόχειρα με κολλητική ταινία σ’ένα καλαμάκι και να προσφέρω σε κάποιον το άνθος που έφτιαξα,υποτίθεται,ολομόναχος. Και τότε είναι που ο εξεταστής οφείλει να διαγράψει όλα τα σημεία εκείνα όπου η στέρεα γραφή δεν υπηρετεί τη σκέψη,δεν υπηρετεί την αλήθεια,δεν υπηρετεί τίποτα παρά το εγώ της,γράφουμε δηλαδή για να γράφουμε,για να καλύψουμε το άσπρο χρώμα με σημεία και ίχνη τα οποία όμως μας εκδικούνται,σχηματίζοντας λέξεις που μας προδίδουν.
Γράφω με ανοιχτά βιβλία,σημαίνει κάνω αυτό που αιώνες κρατά τα κείμενα ζωντανά και τις λέξεις γεμάτες περιεχόμενο. Δεν οικειοποιούμαι το λόγο, δε φέρομαι και γράφω σαν να είναι κτήμα μου,πράγμα δικό μου που είμαι σε θέση εγώ να το ερμηνεύσω στην ολότητα του.Ό,τι γράφω είναι απόπειρες: απόπειρες να κατανοήσω τη χρώση των γλωσσικών συνόλων, τη σύνδεση των ιδεών, την πιθανή αλληλουχία δεδομένων ή και άλλων αποπειρών, εκείνων που ο συγγραφέας μας παρέδωσε,παρακινούμενος με τη σειρά του απο μια άλλη απόπειρα γραφής ή σκέψης ή απο μια αλήθεια τόσο έκδηλη που απαιτούσε να καταγραφεί και να γίνει λέξεις,παύσεις,γλώσσα.
Αυτό,πάνω στο οποίο καλούμαι να εξετασθώ, είναι μια ολότητα. Είναι,όμως, αυτό, το βιβλίο; Υπάρχει; Είναι το βιβλίο που θα ήθελε να έχει γράψει ο συγγραφέας; ΟΧΙ. Είναι ίσως καταγεγραμμένη η πρόθεση, και το αποτέλεσμα μιας σειράς εργασιών, αλλά όχι η πρωταρχική ιδέα,περασμένη στη γραφή,όχι αυτό θα ήταν αδύνατο. Είναι το βιβλίο που έγραψε, τελικά , ο συγγραφέας; Εδώ δεν μπορούμε να αποφανθούμε με σιγουριά. Είναι σίγουρα ένα που μοιάζει με το αρχικό ως προς τη μορφή, δεν είναι όμως εκείνο που έγραψε,είναι ένα άλλο που το κρατάμε στα χέρια μας εμείς. Είναι δικό μας για να το παρερμηνεύσουμε ή να το προσεγγίσουμε ορθά όσες φορές θέλουμε, είναι δικό μας για να διαβάσουμε και να συλλαβίσουμε τις λέξεις του και να τις δούμε όπως εμείς θέλουμε. Επομένως, δεν είναι ένα βιβλίο, γιατί ο όρος βιβλίο παραπέμπει σε κάτι τελειωμένο, με αρχή και τέλος και αναλλοίωτο. Είναι,όμως, βιβλίο, αν ο δημιουργός αποφασίσει ότι πράγματι, αυτό είναι ένα βιβλίο. Εγώ, ο αναγνώστης, το προσεγγίζω και το επεξεργάζομαι αλλά δεν δύναμαι να εκφέρω την τελική κρίση.
Γι’αυτό και από την ερώτηση αυτή προκύπτει μια καινούρια; Πώς θα απαντήσω σε μια ερώτηση που αφορά σε κάτι που δεν το έχω κατακτήσει; Που δεν το ξέρω; Είναι, αυτή η ερώτηση, ρητορική, ή με καλεί να αναζητήσω μια εξήγηση,όχι ολοκληρωτική ή τελική αλλά σίγουρα πειστική; Το διακύβευμα: είναι εξίσου πειστική η αλήθεια η δική μου, με την καθολική; (σε αυτήν την περίπτωση,του δημιουργού); Η αλήθεια αυτή, δέον να είναι εξίσου πιθανή, άρα εξίσου πειστική. Άρα, γεγονός είναι οτι καλούμαι να προβληματιστώ γύρω από ένα ερώτημα για το οποίο, γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως η κρίση μου υστερεί σε ένα σημαντικό σημείο, αυτό που ορίζει πως ο δημιουργός έχει την απάντηση σε αυτή την απορία, παρόλα αυτά, μπορώ να σχηματίσω μια θεωρία βασισμένη στο πιθανό, να τη στηρίξω σε λέξεις και ιδέες πειστικές, και τέλος να αναζητήσω την πραγματική απάντηση εκεί όπου βρίσκεται, δημιουργώντας ένα δίδυμο από πιθανές απαντήσεις, γνωρίζοντας όμως την ειδοποιό διαφορά τους, κι έχοντας την αποδεχτεί.
