Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2007

Ο Μπούμπης.

Αν ο Μπούμπης ήταν ποιητής, θα ήταν σίγουρα ο Καββαδίας. Ναι, ναι. Κρυφά ώριμος και μεστός απο εμπειρίες της ζωής.
Ο Μπούμπης κι εγώ μοιραζόμαστε ένα πολύ μεγάλο μυστικό για το οποίο νιώθουμε ένοχοι. Γιαυτό τα βράδια μένουμε ξύπνιοι μέχρι το ξημέρωμα,προσπαθώντας να ξεχάσουμε, και τρώμε πότε ψωμί με μουστάρδα, πότε σοκολατίνια. Με γάλα εγώ, χωρίς γάλα αυτός.Αλλά δεν ξεχνιούνται αυτά με τη μουστάρδα, ούτε με τα δημητριακά, γι'αυτό καμιά φορά τρώμε σολωμό που είναι πιο υγιεινός.
Ο Μπούμπης στην πραγματικότητα δε συμπαθεί τη μουστάρδα, αλλά φοβάται πάντα μη και δεν έρθει ο σολωμός και μείνει νηστικός.

Όταν βγαίνουμε μαζί παρέα τα ξημερώματα,ο Μπούμπης αποδεικνύτεται γνήσιο παιδί της νύχτας. Παρόλο που είμαστε συνδεδεμένοι με μια αλυσίδα, που αυτόν τον κραταέι απ'το σβέρκο και εγώ την κρατάω απο ένα κομψό δερμάτινο κόκκινο πιαστράκι, αυτός με οδηγεί κι όχι εγώ αυτόν. Εγώ γενικά χρησιμεύω κυρίως στο να προσέχω μη μας πατήσει κανένα αυτοκίνητο στο δρόμο. Κάτι σα φωτεινός σηματοδότης. Επίσης είμαι χρήσιμη στο να τον παίρνω αγκαλιά άμα πάει να του ορμήξει καμιά γάτα στην οποία έκανε το νταή, για να τον σώσω.
Μια φορά,μπήκα ανάμεσα στο Μπούμπη κι ένα κόλευ που τον είχε αρπάξει με τις δόντάρες του. Λίγο αργότερα, ο Μπούμπης είχε παρατήσει το κλάμα και απολάμβανε το παγωτό που τον κέρασε η αλλοδαπή κυρία που φροντίζει το κόλευ, καθώς εγώ παρίστανα πολύ χαριτωμένα το σέηκερ απτο σοκ. Όταν σε λίγο συνήλθα και θυμήθηκα οτι οι σκύλοι δεν κάνει να τρώνε παγωτό,ακόμη κι αν είναι ο Μπούμπης, ήταν πολύ αργά. Κόντευε να φάει και το κυπελάκι. Τέλος πάντων τον πήρα και πήγαμε σπίτι και για πολλή ώρα τον κρατούσα αγκαλιά, όπως κρατάνε οι μαμάδες τα μωρά( θα γίνω πολύ καλή μαμά το αισθάνομαι,τις προάλλες είδα στον ύπνο μου οτι ήμουν έγκυος άλλο βάσανο κι αυτό).Κι αυτός που λέτε δεν έκανε τίποτα όλη αυτήν την ώρα,μόνο με κοιτούσε,γιατί ποτέ δεν κάνει στις κρίσιμες στιγμές κάτι ο Μπούμπης, είναι υπεράνω αντιδράσεων, τα βιώνει όλα εγκεφαλικά.
Όπως και να τον κάνουμε τον θαυμάζω, είναι απο κάθε άποψη πιο ολοκληρωμένος χαρακτήρας απο μένα, κι ας κουνάει την ουρά του για αντιπερισπασμό δήθεν αθώα.
Για παράδειγμα, όταν θέλει να τον χαϊδέψουμε, έρχεται και το απαιτεί.Πρακτικά βάζει το κεφάλι του κάτω απο ό,τι μέλος μας περισσεύει(χέρι,πόδι) και αποσπά τη στοργή που χρειάζεται.
Ενώ εγώ..γεγονός είναι πως όταν έχω ανάγκη απο αυτή τη στοργή δεν τυλίγω τα χέρια κανενός γύρω απο την πλάτη μου.
Ίσως θα'πρεπε όμως.

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2007

Η ζωή τραβάει την ανηφόρα..

Θεωρώ κοροιδία τη γιορτή του Πολυτεχνείου, μου είπε ο Α χτες. Συμφωνώ οτι η χούντα ήταν απο μια άποψη (!)κακή για την Ελλάδα κτλ, αλλά το σκηνικό του Πολυτεχνείου έχει πάρει πολύ μεγάλες διαστάσεις. Συμφωνώ οτι δεν ήταν όλα τέλεια,και οτι η διάρκεια της χούντας ήταν αυτό που δυσαρέστησε τον κόσμο, αλλά κατά την άποψη μου δεν ήταν τόσο κακή για διάφορους λόγους. Δεν δυσκόλεψε τη ζωή κανενός η χούντα...εκτός αν ήσουν κομουνιστής ή κάτι.

Κάπου εκεί έχασα λίγα απτα μαλλιά μου.

Μέσα στο χάος αυτού του ανθρώπινου μυαλού, είναι άρρωστο να είσαι αριστερός.
Μέσα στο χάος αυτού του ανθρώπινου μυαλού, δεν έχουν σημασία οι άνθρωποι που βασανίστηκαν,που έχασαν τις δουλειές τους,που εξορίστηκαν,γιατί ήταν άρρωστοι ,γιατί ήταν αριστεροί.

Τα παιδιά που προσπάθησαν με τα σώματα τους να προστατέψουν την ελευθερία τους, την ελευθερία σας, την ελευθερία μου και την ελευθερία του Α ήταν άρρωστα.

Ελευθερία... μια λέξη πασπαρτού.
Μας τη μαθαίνουν στο σχολείο σαν θέμα έκθεσης. Αν πέσει ελευθερία , θα γράψετε αυτό κι αυτό. Μας τη μαθαίνουν σαν ύμνο. Χαίρε, ω χαίρε. Μας τη μαθαίνουν σαν δεδομένο ,είμαστε ελεύθεροι, μας τη μαθαίνουν σαν ιστορία , με κόκκινα γράμματα, μας τη μαθαίνουν σαν αξία, μας τη μαθαίνουν σαν τίποτα. Μας μαθαίνουν να τη γράφουμε , ε-λ-ε-υ-θ-ε-ρ-ί-α , μας μαθαίνουν να τη διαβάζουμε και να την τραγουδάμε, αλλά δεν μας μαθαίνουν να την αγαπάμε. Να την εκτιμούμε.

Και μετά έρχεται ο Α και ο κάθε Α, ο Α που είναι νέος, ο Α που θα έπρεπε να βράζει το αίμα του , ο Α που δεν του έχουνε μάθει με ποιο δικαίωμα μπορεί να ακούει όποια μουσική θέλει, να ταξιδεύει, να εκφράζεται , να μαθαίνει, να κυκλοφορεί στο δρόμο. Με ποιανού το αίμα είναι βαμμένο αυτό το δικαίωμα.

Ο Α που δεν ξέρει οτι κάποιοι σκοτώθηκαν για να μπορεί αυτός με απόλυτη ελευθερία να λέει δημόσια οτι δεν θεωρεί πως πρέπει να τιμά τη μνήμη τους.

Ο Α που αν κάτι παρόμοιο απειλήσει τη δημοκρατία μας αύριο ,δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι πώς (δεν) θα αντιδράσει.

Δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι... Ποιός φταίει; Ο Α; Οχι .ΦΤΑΙΝΕ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟΝ ΔΙΔΑΞΑΝ Η ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΤΟΝ ΔΙΔΑΞΑΝ.



Την περίοδο της χούντας η οικονομία της ελλάδας ήταν στα ύψη, λέει. Δηλαδή σήμερα ,που η αλογοσκουφική οικονομία είναι στα βάθη , θα μπορούσε να έρθει κάποιος Α,Β, Γ να μας προτείνει μια χουντίτσα για να βρούμε τα ίσια μας;;;!

Ποιοί είναι αυτοί που ποτίζουν τους νέους με αυτή την ξεφτίλα , ποιοί είναι αυτοί που βάλανε την ακροδεξιά στη Βουλή ;
Είναι αυτοί που δεν τους μάθανε καλύτερα.
Κοιτάξτε τα γυμνάσια ,κοιτάξτε τα λύκεια ,κοιτάξτε τις φυλακές αυτές και μην αναρωτιέστε. Μιλήστε.

Κι εγώ αυτό προσπαθώ να κάνω, κι ας μου συγχωρηθεί το ασύντακτο του άρθρου,κι ας μου συγχωρέσει ο Α αυτές τις σκόρπιες σκέψεις.

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2007

Τις προάλλες που πηγαίναμε με τον Μπούμπη στο πάρκο, γωνία Ρηγίλλης και Β.Γεωργίου με σταματάει μια κυρία.Τι με σταμάτησε δηλαδή έπεσε πάνω στο σκυλί και κόντεψε να το κατσιάσει. Δεν την αδικώ βέβαια ο Μπούμπης ήταν εξαίσια όμορφος, με το κόκκινο του κολαράκι(μην παρεξηγηθεί,κατά το κολάρο-κολαράκι)και το κόκκινο λουράκι που του διάλεξα με τα φοσφοριζέ σκυλάκια. Ένας κούκλος τι να λέμε τώρα. Πίσω στο θέμα μας.

Η κυρία αποδείχτηκε πως παλιά είχε ένα σκύλο που πολύ τον αγαπούσε και τον λέγανε Φοίβο και πέθανε. Και πολύ της έλειπε κι έμοιαζε ακριβώς όπως ο Μπούμπης μας. Είχε τα ίδια ποδαράκια και αυτάκια και έπαιζε με το ίδιο νάζι.
Ένα τέταρτο αργότερα,αφού είχα μάθει όλο το βίο και την πολιτεία του σκύλου Φοίβου και αφού κόντευε να με πείσει οτι ο Μπούμπης ήταν η μετενσάρκωση του Φοίβου γιατί "κοίτα πως κουνάει την ουρά του έτσι την κουνούσε κι ο Φοίβος μας", είπα να την κάνω με ελαφρά,γιατί ποτέ δεν αγάπησα την ορθοστασία ούτε τη φλυαρία , εξάλλου την φοβήθηκε το μάτι μου όπως κοιτούσε το αγόρι μου σαν ξερολούκουμο , το παραδέχομαι ,τόσο φιλύποπτη είμαι.Φτού μου.

Και κάπου εκεί το είδα. Τσαφ κύλησε κι εκείνη το σκούπισε διακριτικά. Κι εγώ τόση ώρα σκεφτόμουν τί ήθελε και με έπρηζε με το σκύλο της . Και φαντάστηκα πως έτσι και χειρότερα θα έκανα αν έχανα το ζουζούνι μου.

Αργότερα καθώς καθόμουν στο πάρκο και παρατηρούσα αφηρημένη το Μπούμη να τριγυρνάει ανέμελα απο δω κι απο κει χωρίς λουρί,άρχισα να αναρωτιέμαι.
Γιατί έχουμε τόσο ξεμάθει στην επικοινωνία; Γιατί μας φαίνεται τόσο περίεργο να μας ανοιχτεί κάποιος που δεν έχουμε ξαναδεί; Γιατί αντιμετωπίζουμε με παγωμάρα και κάποια λύπηση όποιον σπάει το γυαλί που μας περιβάλλει όλους ,τουλάχιστον όλους όσους γνωρίζω εγώ?Γιατί όλοι θέλουμε να επικοινωνήσουμε αλλά κοιτάμε καχύποπτα όποιον κάνει το βήμα και δίνει μια στις τυπικούρες να πάνε απο κει που΄ρθανε;
Υπάρχει κανένας που του αρέσει να αντικρύζει αδιάφορα και γκρίζα πρόσωπα στο δρόμο;Όχι.
Τότε γιατί όλη αυτή η καχυποψία;
Γιατί όλοι θέλουμε αλλά λίγοι μπορούν κι αυτούς τους λίγους τους αντιμετωπίζουμε σα να κυκλοφορούν στο Μέγαρο με κουστούμι playboy bunny?