Ο Μπούμπης.

Αν ο Μπούμπης ήταν ποιητής, θα ήταν σίγουρα ο Καββαδίας. Ναι, ναι. Κρυφά ώριμος και μεστός απο εμπειρίες της ζωής.
Ο Μπούμπης κι εγώ μοιραζόμαστε ένα πολύ μεγάλο μυστικό για το οποίο νιώθουμε ένοχοι. Γιαυτό τα βράδια μένουμε ξύπνιοι μέχρι το ξημέρωμα,προσπαθώντας να ξεχάσουμε, και τρώμε πότε ψωμί με μουστάρδα, πότε σοκολατίνια. Με γάλα εγώ, χωρίς γάλα αυτός.Αλλά δεν ξεχνιούνται αυτά με τη μουστάρδα, ούτε με τα δημητριακά, γι'αυτό καμιά φορά τρώμε σολωμό που είναι πιο υγιεινός.
Ο Μπούμπης στην πραγματικότητα δε συμπαθεί τη μουστάρδα, αλλά φοβάται πάντα μη και δεν έρθει ο σολωμός και μείνει νηστικός.

Όταν βγαίνουμε μαζί παρέα τα ξημερώματα,ο Μπούμπης αποδεικνύτεται γνήσιο παιδί της νύχτας. Παρόλο που είμαστε συνδεδεμένοι με μια αλυσίδα, που αυτόν τον κραταέι απ'το σβέρκο και εγώ την κρατάω απο ένα κομψό δερμάτινο κόκκινο πιαστράκι, αυτός με οδηγεί κι όχι εγώ αυτόν. Εγώ γενικά χρησιμεύω κυρίως στο να προσέχω μη μας πατήσει κανένα αυτοκίνητο στο δρόμο. Κάτι σα φωτεινός σηματοδότης. Επίσης είμαι χρήσιμη στο να τον παίρνω αγκαλιά άμα πάει να του ορμήξει καμιά γάτα στην οποία έκανε το νταή, για να τον σώσω.
Μια φορά,μπήκα ανάμεσα στο Μπούμπη κι ένα κόλευ που τον είχε αρπάξει με τις δόντάρες του. Λίγο αργότερα, ο Μπούμπης είχε παρατήσει το κλάμα και απολάμβανε το παγωτό που τον κέρασε η αλλοδαπή κυρία που φροντίζει το κόλευ, καθώς εγώ παρίστανα πολύ χαριτωμένα το σέηκερ απτο σοκ. Όταν σε λίγο συνήλθα και θυμήθηκα οτι οι σκύλοι δεν κάνει να τρώνε παγωτό,ακόμη κι αν είναι ο Μπούμπης, ήταν πολύ αργά. Κόντευε να φάει και το κυπελάκι. Τέλος πάντων τον πήρα και πήγαμε σπίτι και για πολλή ώρα τον κρατούσα αγκαλιά, όπως κρατάνε οι μαμάδες τα μωρά( θα γίνω πολύ καλή μαμά το αισθάνομαι,τις προάλλες είδα στον ύπνο μου οτι ήμουν έγκυος άλλο βάσανο κι αυτό).Κι αυτός που λέτε δεν έκανε τίποτα όλη αυτήν την ώρα,μόνο με κοιτούσε,γιατί ποτέ δεν κάνει στις κρίσιμες στιγμές κάτι ο Μπούμπης, είναι υπεράνω αντιδράσεων, τα βιώνει όλα εγκεφαλικά.
Όπως και να τον κάνουμε τον θαυμάζω, είναι απο κάθε άποψη πιο ολοκληρωμένος χαρακτήρας απο μένα, κι ας κουνάει την ουρά του για αντιπερισπασμό δήθεν αθώα.
Για παράδειγμα, όταν θέλει να τον χαϊδέψουμε, έρχεται και το απαιτεί.Πρακτικά βάζει το κεφάλι του κάτω απο ό,τι μέλος μας περισσεύει(χέρι,πόδι) και αποσπά τη στοργή που χρειάζεται.
Ενώ εγώ..γεγονός είναι πως όταν έχω ανάγκη απο αυτή τη στοργή δεν τυλίγω τα χέρια κανενός γύρω απο την πλάτη μου.
Ίσως θα'πρεπε όμως.