Οι Ζωές Των Άλλων

Δεν θα τα καταφέρεις. Πού το ξέρεις;
Είναι δύσκολο. Και τι είναι εύκολο;
Θα πεθάνεις στην ψάθα. Μέντιουμ είσαι;
Καλά κρασιά... τρελλή είσαι; Μπορεί. Σ'ενοχλεί;
Κι εγώ προσπάθησα αλλά δεν... Κι επειδή απέτυχες εσύ σβήστηκε η λέξη επιτυχία απο το λεξικό;
Ο τάδε που ήθελε να κάνει κάτι παρόμοιο... Ο τάδε δεν είναι εγώ.
Χάνεις τον καιρό σου. Με το να προσπαθώ για αυτό που νομίζω πως θα με κάνει ευτυχισμένη; Τι λες, αλήθεια; Εσύ δεν έχεις προσπαθήσει ποτέ έ; Γι'αυτό τώρα μιζεριάζεις με τη ζωή σου και σ'ενοχλεί η δική μου.


Και συνεχίζεται η ατέλειωτη κριτική για τη ζωή των άλλων. Με ενδιαφέρον, με εμπάθεια, με αγάπη, με θυμό, με ζήλεια, με δυσπιστία.

Στη ζωή μας ο Θεός ή ό,τι υπάρχει εκεί πάνω μας έδωσε μόνο μια ζωή να διαχειριστούμε . Τη δική μας. Και ο καθένας επιλέγει και πορεύεται σύμφωνα με τα πιστεύω του, τις ανάγκες του, την εξυπνάδα του, τους φόβους του, ό,τι διαθέτει τελος πάντων.

Οι επιλογές μου στη σύντομη ζωή μου μέχρι τώρα με έχουν απογοητεύσει αρκετές φορές. Με έχουν πληγώσει και προδώσει. Κι έχω μετανιώσει,όπως όλοι, έχω χτυπήσει το κεφάλι μου στον τοίχο (μεταφορικά και κυριολεκτικά) ,έχω σιχτιρίσει την ώρα και τη στιγμή που δεν το διπλοσκέφτηκα.
Μέχρι τώρα όμως, δεν έχω μετανιώσει ποτέ περισσότερο, ποτέ πιο έντονα, ποτέ πιο απελπισμένα, απο τις φορές που άφησα τη ζωή που δεν έζησαν οι άλλοι να επηρεάσει τη ζωή που ήθελα να ζήσω εγώ.

Η ευθύνη.. βάρος ίσως αλλά και φοβερή ανακούφιση.

Κανείς δεν είναι σε θέση να κρίνει τί μπορώ ή δεν μπορώ να κάνω εγώ.
Ούτε κι εγώ καμιά φορά, αλλά εγώ έχω την επιλογή να προσπαθήσω, για να μάθω, επιλογή την οποία απολαμβάνω ιδιαίτερα και την οποία παρακαλώ τους διάφορους αγαπημένους μου ανθρώπους να μην προσπαθούν μάταια να μου στερήσουν διότι έχω την κακή συνήθεια να κουφαίνομαι κατά βούληση .
Και κρίμα είναι να χαλάνε το σάλιο τους και το χρόνο τους την ώρα που θα μπορούσαν κάλλιστα να ασχοληθούν με κάτι πιο ουσιώδες. Τη δική τους ζωή, για παράδειγμα.