My Brain Is Hanging Upside Down

Ημερολόγιο Ελίζας

Κυριακή
ΩΡΑ 09:30 --Χτυπάει το ξυπνητήρι, καμιά αντίδραση

ΩΡΑ 10:00-- Σηκώνομαι με μεγάλη δυσκολία μισώντας το πάπλωμα μου που είναι πολύ δελεαστικό, το στρώμα που με τραβάει σα μαγνήτης, το χτεσινό ξενύχτι με την φίλη Λ, το προχτεσινό ξενύχτι στη συναυλία του Marky Ramone που μου έχει αφήσει ένα βουητό στ'αυτιά, το Θεό αν υπάρχει, τους ανθρώπους που σίγουρα υπάρχουν,και τέτοια.

ΩΡΑ 10:12--Βγάζω μια γρήγορη βόλτα το Μπούμπη αναθεματίζοντας αυτή τη φορά την μεγάλη αδερφή που δεν θέλει να χαλάσει το πρόγραμμα της.Δεν βλέπω μπροστά μου απ'τη νύστα και πέφτω πάνω σ'ένα αυτοκίνητο.Οι αστυφύλακες απέναντι δείχνουν να διασκεδάζουν πολύ.Για αντίποινα, στο γυρισμό αφήνω δήθεν κατά λάθος το Μπούμπη να "ποτίσει" το φυλάκιο τους. Χα.

ΩΡΑ 10:36--Χωρίς να έχω πιεί καφέ, ανεβαίνω στη Βασ.Σοφίας για ταξί, αλλά ο δρόμος είναι εντελώς άδειος. Κοιτάω,ξανακοιτάω, τίποτα.Μπα,λέω, απ'την αυπνία θα είναι, είδα πρόσφατα και το I Am Legend, θα τα μπέρδεψα η νυσταγμένη. Κοιτάω λίγο πιο προσεκτικά, σαν κάτι τσολιάδες να πλησιάζουν απ'το τέλος του δρόμου. Ααα,πάει,αποτρελλάθηκα τελείως,πάω να σταυροκοπηθώ, θυμάμαι μετά οτι δεν πιστεύω,μου μένουν τα δάχτυλα ενωμένα στο κούτελο να μην έχω τι να τα κάνω.Μιας και είμαι κοντά πιάνομαι μην έχω κανένα πυρετό.Τίποτα.

ΩΡΑ 10:40--Πάνω που έχω αρχίσει να απελπίζομαι,ξαφνικά,ένα ταξί μοιάζει να έχει πηδήξει πάνω απ'την παρέλαση (καλά έβλεπα)των ευζώνων κι εμφανίζεται μπροστά μου. Δεν το ψάχνω πολύ, μπουκάρω μέσα.

ΩΡΑ 10:48-- Μισώ τους ταξιτζήδες και τα φανάρια,μισώ τους δρόμους,μισώ τους άλλους οδηγούς,δεν ξέρω πού το βρίσκω τόσο μίσος και είναι και Κυριακή.

ΩΡΑ 10:51--Έχω φτάσει,είμαι στην ώρα μου, να θυμηθώ να σημειώσω την ημερομηνία.

Μπαίνω μέσα στο Δημαρχείο της Καισαριανής και περιμένω υπομονετικά να αρχίσει η παράσταση κουκλοθεάτρου που πήγα να παρακολουθήσω. Τριγύρω μου όλες οι νηπιακές ηλικίες σε παρέλαση (κι αυτές). Νιώθω λίγο άβολα που δεν κρατάω παιδάκι στο χέρι, το παίζω άνετη και αδιάφορη και τυλίγομαι στο παλτό μου (καλοριφέρ;χελόου)χαζεύοντας το πρόγραμμα. Ο τριγωνοψαρούλης, ο μαυρολέπιας και ο τελευταίος ιππόκαμπος.Μάλιστα.
Όταν ανοίγουν οι πόρτες και σηκώνομαι, ένα παιδάκι τρομάζει και πάει και κρύβεται πίσω απ'τη μαμά του. Ωχ, μάλλον πρέπει να το βγάλω το παλτό.Ετσι όπως είναι μάυρο και μακρύ, σα το Χάρι Πόττερ με ρουζ θα μοιάζω.(Έχω βάλει και ρουζ να μη φέρνω πολύ σε φάντασμα)
Μέχρι να αρχίσει το θέαμα τελοσπαντων,παρακολουθώ ένα διάλογο μεταξύ του Ν(περίπου στα 7) και του Κ(περίπου στα 6) που κάθονται μπροστά.
Κ-Ν, θα μου δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία;
Ν-τς.
Κ-Σε παρακαλώ, κι άμα σου ξανακάνω τίποτα,δεν θα με έχεις φίλο, και θα έχεις δίκιο. Αλλά δώσε μου άλλη μια ευκαιρίαααα.
Ν-(γυρίζει επιδεικτικά το κεφάλι απ'την άλλη)
Κ-Ελα σε παρακαλώ, πρέπει να μου δώσεις μια τελευταία ευκαιρία γιατί σου είπα συγνώμη και είμαστε φίλοι.
Ν-.....
Κ-Έγώ πάντως θα σε έχω φίλο.
Ν-Εγώ όμως δεν θα σε έχω και να βρείς άλλο φίλο να του χαλάς τα(άγνωστη λέξη που δε συγκράτησα λογικά κάτι σε γιαπωνέζικο παιχνίδι).
Κ-Εχω πολλούς φίλους αλλά θέλω και σένα.
Ν-Γιατί θα μας κάνεις στρατό;
(τον τάπωσε).

ΩΡΑ 11:10--Αρχίζει η παράσταση .
(κανένα σχόλιο)

ΩΡΑ 12-και-ένας-αιώνας-- τελειώνει η παράσταση,επιτέλους.Πάνω που είχαν αρχίσει να δημιουργούνται σταλακτίτες και σταλαγμίτες απο δω και απο κεί. Είμαι πολύ περίεργη να μάθω αν τελικά ο Κ ήταν καλόκαρδος και συγχώρησε το Ν αλλά κοντέυω να βγάλω χιονίστρες.
Φεύγω προσπαθώντας να τρομάξω όσο λιγότερα παιδάκια μπορώ αλλά μάλλον ήταν πολύ ξεπαγιασμένα για να φοβηθούν.

Δεν βρίσκω ταξί ούτε με ψαροντούφεκο,φτάνω στο Κεφαλλάρι αργοπορημένη, το ταξι (που εντόπισα με πολύ κόπο )με αφήνει αλλού γι'αλλού στην ερημιά,αρχίζω να περπατάω και αντιλαμβάνομαι οτι υπάρχει ένα σκυλί έτοιμο να μου χιμήξει,πάω να κάνω ένα βήμα,τρέχει προς το μέρος μου και γαβγίζει,πάω να το ηρεμήσω με γλυκόλογα,τρεχει προς το μέρος μου και γαβγίζει, πάω να ανοίξω την τσάντα μου να βγάλω κινητό,τρέχει προς το μέρος μου και γαβγίζει,πραγματικά αναρωτιέμαι αν ξέρει να κάνει και τίποτα άλλο.
Για να μη μάθω τι άλλο ξέρει να κάνει(πχ να δαγκώνει)το παίζω αδιάφορη και το αγνοώ εντελώς.Κρατώντας την ανάσα μου περπατάω αργάαα αργάαα προς το σπίτι, το ακούω να με ακολουθεί ήρεμα και αναρωτιέμαι αν είναι αρσενικό διότι μάλλον ισχύει αυτό που λένε για τους αρσενικούς που άμα τους αγνοήσεις τρέχουν απο πίσω σου και τέτοια.Φτάνω τέλοσπάντων αφού ο βαφτησιμιός μου έχει σβήσει τα κεράκια του αλλά δεν φαίνεται να τον απασχόλησε καθόλου πολύ η απουσία μου γιατί παίζει με ένα βαγόνι τρένου που το λένε Κλάραμπελ.

Λέω στη μαμά μου, μαμά σήμερα κάλυψα το πρώτο μου θέμα. Μπράβο,μου λέει, παιδί μου, τα χέρια σου τα'πλυνες πριν φας;