quelqu'un m'a dit

Με αφορμή κάποιες πρόσφατες συζητήσεις, θα ήθελα να σχολιάσω κάτι σχετικό.
Όσο μεγάλη εκτίμηση τρέφω για όσους ενδιαφέρονται για τους άλλους κι έχουν την καλή θέληση να προσφέρουν τις γνώσεις και τη στοργή τους σε κάποιον που μπορεί να τις βρει χρήσιμες, τόσο συμφωνώ με την άποψη μιας φίλης, που αγαπώ και θαυμάζω πολύ ,για την κριτική .Και αυτούς που την ασκούν.
Η αγαπημένη μου φίλη Ε λοιπόν, μου είπε κάποτε πως "οι άνθρωποι όταν δίνουν συμβουλές κάνουν ένα playback της ζωής τους και είτε δίνουν φιλοφρόνηση στον εαυτό τους" ,(σε αυτή την περίπτωση, λέω εγώ, επικροτούν τις επιλογές σου που συγκλίνουν με τις κάποτε δικές τους) "είτε απολογούνται για τα λάθη τους."

Το παρόν blog ή όπως αλλιώς το βλέπει ο καθένας είναι σαν ημερολόγιο για μένα. Δεν αποτελεί μέσο για να κάνω επαφές, παρόλο που πάντα με ενδιαφέρει να γνωρίζω ενδιαφέροντες ανθρώπους που είτε συμφωνώ είτε όχι με τα όσα πρεσβέυουν, πιστεύω πως η φωνή τους εκφράζει κάτι αληθινό.

Γράφω, όποτε το κάνω κέφι,το στέλνω στους φίλους μου, μου λένε την άποψη τους η οποία συνήθως είναι πολύ καλή ή πολύ κακή, τους ευχαριστώ σε κάθε περίπτωση γιατί ξέρω πως μου μιλάνε πάντα ειλικρινά και πάμε παρακάτω. Κι αν βρεθεί κάποιος να μπει στον κόπο να εκφράσει εδώ την άποψη του για κάποιο ζήτημα , ακόμη καλύτερα.

Στόχος μου δεν είναι να αποδείξω κάτι ,ούτε να γίνω γνωστή όπως ο φίλος μου ο Π που δηλώνει "wannabe famous blogger". Και δεν τον κατακρίνω γιατί αυτό θέλει να κάνει στη ζωή του, γιαυτό και μπήκε στη σχολή μας παρόλο που είχε τα μόρια να πάει σε μια σχολή που θεωρείται πολύ πιο "γκλαμουράτη."

Αλλά εγώ δεν θέλω να κάνω αυτό. Θέλω να κάνω ένα σωρό πράγματα και θα είμαι σχεδόν ευτυχισμένη αν κάνω τα μισά. Θέλω να γράφω τους στίχους μου, θέλω να γράφω για το θέατρο, θέλω ίσως να παίζω στο θέατρο, θέλω να είμαι πίσω απο την αυλαία, θέλω να ξέρω οτι με εκτιμούν οι άνθρωποι που αγαπώ κι εκτιμώ, θέλω να μην πρέπει να χαμογελάω σε κάποιον την ώρα που μέσα μου γυρίζουν τα άντερα όταν τον βλέπω.
Θέλω όταν με ενοχλεί κάποιος να μπορώ να του πω : είσαι μεγάλος τρόμπας.

Θέλω να μπορώ να κοιτάζω το πρόσωπο μου στον καθρεύτη, τις ώρες της κρίσης, και να μπορώ να στέκομαι όρθια και περήφανη .Να μη μου χαμογελάει μέσα απτο γυαλί ,απο συνήθεια, κανένα χαζοχαρούμενο.


Αυτά, με πολλή αγάπη.

ΥΓ:Ο φίλος μου ο Α με το καλό του μάτι( το άλλο είναι λίγο αλλήθωρο) παρατήρησε οτι γράφω συνέχεια για τον εαυτό μου.
Αν όταν γράφω για άλλους ασκώ κριτική ενώ δεν θα έπρεπε, και όταν γράφω για μένα είμαι εγωκεντρική, θα γράφω απλώς για ό,τι θέλω και τελείωσε η υπόθεση.