Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2008

Οι Παλιές Αγάπες Πάνε Στον Παράδεισο

Ημουν γύρω στα 16 και εσύ 18.
Ξαφνικά,μέσα σε ένα απόγευμα με έβαλες σε ένα γαϊτανάκι έρωτα κι άρχισα να χορεύω.
Δεν σταμάτησα για πολύ καιρό αυτόν τον έξαλλο χορό που ήταν γεμάτος ήλιους και ρυθμούς και χρώματα που δεν είχα ξανα ακουμπήσει- εσύ κι εγώ, εγώ κι εσύ, τόσο πολύ που δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Δεν μπόρεσα,δεν ήξερα. Κι έφυγες. Ξαφνικά. Κλονίστηκαν τα νεύρα μου,αλλά έτσι δεν γίνεται πάντα;Να πεθάνω ήθελα.Κοντά έφτασα.
Μου πήρε καιρό,πολύ καιρό να συνέλθω.Να βρω ξανά ένα νόημα. Για να τα καταφέρω, έπεισα τον εαυτό μου πως ο έρωτας και το συναίσθημα είναι δύο πράγματα που δεν έχουν πάντα σχέση μεταξύ τους. Έκλεισα την καρδιά μου για να την προστατεύσω και τριγυρνούσα με τον ένα και τον άλλο χωρίς να ξέρω τί ψάχνω.
Τελικά,τα κατάφερα. Ερωτεύτηκα ξανά. Και ξανά. Δεν έπαψα να σ'αγαπώ αλλά όχι όπως πριν. Βρήκα την ηρεμία και την ευτυχία σε μικρές στιγμές. Κατάλαβα πως για να μπορείς να αγαπάς πρέπει πρώτα απο όλα να αγαπάς και να εκτιμάς τον εαυτό σου. Κι ύστερα όλα τ'άλλα.Είχα όμως γίνει ήδη όπως είμαι ακόμη.Γυριστρούλα. Δεν μπορούσα να κάτσω σε μια γωνιά,μετά απο λίγο καιρό ήθελα την επιβεβαίωση ξανά και από αλλού. Ωρίμασα μέσα σε μια στραβή εικόνα για το τί είναι λάθος και σωστό. Αφού πάντα υπήρχες και εσύ, ακόμη και όταν ήμουν σε μια σχέση, γιατί όχι και κάποιος τρίτος;Με τον καιρό το ξεπέρασα και αυτό. Ελπίζω. Η απόσταση μεταξύ μας λειτουργούσε σαν δικλείδα ασφαλείας,όμως όταν ήσουν εδώ,δεν σταμάτησες να ξαναγυρνάς-ίσως ακόμη να μην έχεις σταματήσει.

Ήρθε ο καιρός που δεν σε ήθελα πια. Σε αγαπούσα,αλλά δεν σε ήθελα. Δεν ξέρω αν το μυρίστηκες ή αν είναι όπως μου τα είπες κάποια ξημερώματα. Με έφερνες σε δύσκολη θέση με την επιμονή σου και παρ'όλη την αγάπη που σου είχα σε απέφευγα λίγο. Μου είπες λοιπόν,πως μαγαπάς,όχι όμως όπως εγώ. Πως έχεις εδώ και καιρό συνειδητοποιήσει κάποια πράγματα και πως δεν υπήρχε η απόσταση τα πράγματα ίσως να ήταν αλλιώς. Έλεγες, έλεγες κι εγώ δεν ήξερα τί ν'απαντήσω. Όλα αυτά τα είχα αφήσει πίσω. Δικό σου ήταν το πρόβλημα,είπες,και μόνος σου έπρεπε να το λύσεις. Καλή ιδέα.

Εχεις, όμως το δικαίωμα, να με ταράζεις κάθε φορά που έχεις κάποια ανάγκη οποιασδήποτε φύσεως; Αν όντως μ'αγαπάς όπως λες,γιατί; Γιατί να προβληματίζομαι και να στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να σε βοηθήσω,αν εσύ δεν ενδιαφέρεσαι παρά για το μικρό σου δεκανίκι;

Ηρθα και σε είδα. Ό,τι έγινε, έγινε και θα παραμείνει εκεί. Γιατί, τελικά, δεν το έχεις το δικαίωμα. Το έχεις χάσει προ πολλού. Ούτε εγώ την αυταπάτη πως θα μπορούσαμε να είμαστε δυό αγαπημένοι φίλοι,ούτε και την ανάγκη όμως.
"Πριν μας χαλάσει ο χρόνος."

9 σχόλια:

faraona είπε...

Ναι συμβαινει σε πολλους ερωτες αυτο το πανε -ελα ,πισω-μπρος χωρις λογικη.Κι οχι μονο σε ερωτες αλλα και στον αποηχο τους.Νιωθει κανεις σαν να χρωσταει κατι ακομη,στον αλλον που τελικα στον εαυτο του το χρωσταει και πουθενα αλλου.Μεχρι να κοκκινισουν τα τριανταφυλλα και μεχρι να φυλλοροησουν χρειαζεται καιρος αλλοτε πολυς αλλοτε λιγος.Εξαρταται τι φαση περναμε εμεις σαν ανθρωποι,ανεξαρτητα απο αυτο που μας συμβαινει.Λιζακι πολυ ωραια το αποδιδεις.Απλα κι ωραια.

Vromios είπε...

περασα για μια καλησπερα :)

Jason είπε...

Εσύ 16 κι εγώ 18. Ύστερα η απόσταση ως δικλείδα ασφαλείας. Και τέλος η προσπάθεια να είμαστε δυο αγαπημένοι φίλοι.
Άμα δεν ήξερα το όνομά σου, θα είχα ήδη αρχίσει να ανησυχώ ότι είσαι κάποια πολύ πολύ γνωστή μου.

Ελίζα είπε...

Faraona,Ακριβώς έτσι είναι,Νιώθουμε σα να χρωστάμε κάτι αλλά μόνο στον εαυτό μας χρωστάμε τελικά.
Τί του χρωστάμε όμως; Αυτή είναι η απορία.

Ελίζα είπε...

vromie,καλησπέρα και σε σένα!

jason,μάλλον δεν είμαι εγώ πολύ γνωστή σου, αλλά η ιστορία που περιγράφω,πάντα η ίδια..
καλησπέρα.

faraona είπε...

Αυτο που χρωσταμε στον εαυτο μας μονον εμεις το ξερουμε.Οι αλλοι το διακρινουν αν τους ενδιαφερουμε σαν ατομα,αναλογα φυσικα με το επιπεδο που εχουν.Εμεις ομως ξερουμε για τον εαυτο μας καλυτερα απο τον καθενα.Μεσα μας Λιζακι μου ,ποτε δεν γεννιεται μια ερωτηση αν δεν υπαρχει απο πριν η απαντηση.Αυτο ειναι νομος της ανθρωπινης φυσης.Απαντησε μονη σου λοιπον.Μεσα σου ειναι ολα.Καλη μερα και ζεστη αγκαλιτσα!

If...ιγένεια είπε...

Πρέπει να βάζουμε τελεία σε κάποιες καταστάσεις..

Φανή είπε...

μακαρι να μπορουσα να πω οτι προσυπογραφω και γω αυτο το κειμενο.. ακομα ομως ειμαι καπου στη μεση..
και ειναι ολα τοσο ιδια..

Konstans D. είπε...

ti omorfo keimeno.. auto me to gaitanaki erwta m exei stoixeiwsei.. pou eisai esu mikri eliza?