Ημουν γύρω στα 16 και εσύ 18.
Ξαφνικά,μέσα σε ένα απόγευμα με έβαλες σε ένα γαϊτανάκι έρωτα κι άρχισα να χορεύω.
Δεν σταμάτησα για πολύ καιρό αυτόν τον έξαλλο χορό που ήταν γεμάτος ήλιους και ρυθμούς και χρώματα που δεν είχα ξανα ακουμπήσει- εσύ κι εγώ, εγώ κι εσύ, τόσο πολύ που δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Δεν μπόρεσα,δεν ήξερα. Κι έφυγες. Ξαφνικά. Κλονίστηκαν τα νεύρα μου,αλλά έτσι δεν γίνεται πάντα;Να πεθάνω ήθελα.Κοντά έφτασα.
Μου πήρε καιρό,πολύ καιρό να συνέλθω.Να βρω ξανά ένα νόημα. Για να τα καταφέρω, έπεισα τον εαυτό μου πως ο έρωτας και το συναίσθημα είναι δύο πράγματα που δεν έχουν πάντα σχέση μεταξύ τους. Έκλεισα την καρδιά μου για να την προστατεύσω και τριγυρνούσα με τον ένα και τον άλλο χωρίς να ξέρω τί ψάχνω.
Τελικά,τα κατάφερα. Ερωτεύτηκα ξανά. Και ξανά. Δεν έπαψα να σ'αγαπώ αλλά όχι όπως πριν. Βρήκα την ηρεμία και την ευτυχία σε μικρές στιγμές. Κατάλαβα πως για να μπορείς να αγαπάς πρέπει πρώτα απο όλα να αγαπάς και να εκτιμάς τον εαυτό σου. Κι ύστερα όλα τ'άλλα.Είχα όμως γίνει ήδη όπως είμαι ακόμη.Γυριστρούλα. Δεν μπορούσα να κάτσω σε μια γωνιά,μετά απο λίγο καιρό ήθελα την επιβεβαίωση ξανά και από αλλού. Ωρίμασα μέσα σε μια στραβή εικόνα για το τί είναι λάθος και σωστό. Αφού πάντα υπήρχες και εσύ, ακόμη και όταν ήμουν σε μια σχέση, γιατί όχι και κάποιος τρίτος;Με τον καιρό το ξεπέρασα και αυτό. Ελπίζω. Η απόσταση μεταξύ μας λειτουργούσε σαν δικλείδα ασφαλείας,όμως όταν ήσουν εδώ,δεν σταμάτησες να ξαναγυρνάς-ίσως ακόμη να μην έχεις σταματήσει.
Ήρθε ο καιρός που δεν σε ήθελα πια. Σε αγαπούσα,αλλά δεν σε ήθελα. Δεν ξέρω αν το μυρίστηκες ή αν είναι όπως μου τα είπες κάποια ξημερώματα. Με έφερνες σε δύσκολη θέση με την επιμονή σου και παρ'όλη την αγάπη που σου είχα σε απέφευγα λίγο. Μου είπες λοιπόν,πως μαγαπάς,όχι όμως όπως εγώ. Πως έχεις εδώ και καιρό συνειδητοποιήσει κάποια πράγματα και πως δεν υπήρχε η απόσταση τα πράγματα ίσως να ήταν αλλιώς. Έλεγες, έλεγες κι εγώ δεν ήξερα τί ν'απαντήσω. Όλα αυτά τα είχα αφήσει πίσω. Δικό σου ήταν το πρόβλημα,είπες,και μόνος σου έπρεπε να το λύσεις. Καλή ιδέα.
Εχεις, όμως το δικαίωμα, να με ταράζεις κάθε φορά που έχεις κάποια ανάγκη οποιασδήποτε φύσεως; Αν όντως μ'αγαπάς όπως λες,γιατί; Γιατί να προβληματίζομαι και να στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να σε βοηθήσω,αν εσύ δεν ενδιαφέρεσαι παρά για το μικρό σου δεκανίκι;
Ηρθα και σε είδα. Ό,τι έγινε, έγινε και θα παραμείνει εκεί. Γιατί, τελικά, δεν το έχεις το δικαίωμα. Το έχεις χάσει προ πολλού. Ούτε εγώ την αυταπάτη πως θα μπορούσαμε να είμαστε δυό αγαπημένοι φίλοι,ούτε και την ανάγκη όμως.
"Πριν μας χαλάσει ο χρόνος."
Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2008
Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2008
Αντισταθείτε!
I Have Dreamed of You so Much ,Robert Desnos
I have dreamed of you so much that you are no longer real.
Is there still time for me to reach your breathing body, to kiss your mouth and make
your dear voice come alive again?
I have dreamed of you so much that my arms, grown used to being crossed on my
chest as I hugged your shadow, would perhaps not bend to the shape of your body.
For faced with the real form of what has haunted me and governed me for so many
days and years, I would surely become a shadow.
O scales of feeling.
I have dreamed of you so much that surely there is no more time for me to wake up.
I sleep on my feet prey to all the forms of life and love, and you, the only one who
counts for me today, I can no more touch your face and lips than touch the lips and
face of some passerby.
I have dreamed of you so much, have walked so much, talked so much, slept so much
with your phantom, that perhaps the only thing left for me is to become a phantom
among phantoms, a shadow a hundred times more shadow than the shadow the
moves and goes on moving, brightly, over the sundial of your life.
Δημοσιεύστε κι εσείς ένα ποίημα στο blog σας!Είναι ένα παιχνίδι με τίτλο αντισταθείτε,στο οποίο με προσκάλεσε η Faraona.Αντισταθείτε,λοιπόν.
Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2008
Παράκληση...
Περπάτησα πάρα πολύ
και τα φτερά μου τα 'χω χάσει.
Μα εσύ που δεν πατάς στη γη
καν' την ψυχή μου να πετάξει...
Μ' ένα αερόστατο να πάμε στο φεγγάρι,
ένα αεράκι να μας πάρει...
Φωτιά κι αέρας να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...
Είναι η καρδιά μου μια αυλή
σ' ένα κελί που όλο μικραίνει.
Μα εσύ που έχεις το κλειδί
έλα και πες μου το "γιατί"...
Σε κάποια θάλασσα που ο ήλιος τη ζεσταίνει,
το όνειρό μου ξαποσταίνει...
Νερό κι αρμύρα να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...
Έχω ένα κόμπο στο λαιμό
και μια θηλιά που όλο στενεύει.
Έλα και κάνε μουσική
την τρέλα που με διαφεντεύει...
Κι αν είναι οι νότες και οι λέξεις αφελείς,
τραγούδησέ τες να χαρείς...
Μ' ένα τραγούδι να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...
Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2008
My Brain Is Hanging Upside Down
Ημερολόγιο Ελίζας
Κυριακή
ΩΡΑ 09:30 --Χτυπάει το ξυπνητήρι, καμιά αντίδραση
ΩΡΑ 10:00-- Σηκώνομαι με μεγάλη δυσκολία μισώντας το πάπλωμα μου που είναι πολύ δελεαστικό, το στρώμα που με τραβάει σα μαγνήτης, το χτεσινό ξενύχτι με την φίλη Λ, το προχτεσινό ξενύχτι στη συναυλία του Marky Ramone που μου έχει αφήσει ένα βουητό στ'αυτιά, το Θεό αν υπάρχει, τους ανθρώπους που σίγουρα υπάρχουν,και τέτοια.
ΩΡΑ 10:12--Βγάζω μια γρήγορη βόλτα το Μπούμπη αναθεματίζοντας αυτή τη φορά την μεγάλη αδερφή που δεν θέλει να χαλάσει το πρόγραμμα της.Δεν βλέπω μπροστά μου απ'τη νύστα και πέφτω πάνω σ'ένα αυτοκίνητο.Οι αστυφύλακες απέναντι δείχνουν να διασκεδάζουν πολύ.Για αντίποινα, στο γυρισμό αφήνω δήθεν κατά λάθος το Μπούμπη να "ποτίσει" το φυλάκιο τους. Χα.
ΩΡΑ 10:36--Χωρίς να έχω πιεί καφέ, ανεβαίνω στη Βασ.Σοφίας για ταξί, αλλά ο δρόμος είναι εντελώς άδειος. Κοιτάω,ξανακοιτάω, τίποτα.Μπα,λέω, απ'την αυπνία θα είναι, είδα πρόσφατα και το I Am Legend, θα τα μπέρδεψα η νυσταγμένη. Κοιτάω λίγο πιο προσεκτικά, σαν κάτι τσολιάδες να πλησιάζουν απ'το τέλος του δρόμου. Ααα,πάει,αποτρελλάθηκα τελείως,πάω να σταυροκοπηθώ, θυμάμαι μετά οτι δεν πιστεύω,μου μένουν τα δάχτυλα ενωμένα στο κούτελο να μην έχω τι να τα κάνω.Μιας και είμαι κοντά πιάνομαι μην έχω κανένα πυρετό.Τίποτα.
ΩΡΑ 10:40--Πάνω που έχω αρχίσει να απελπίζομαι,ξαφνικά,ένα ταξί μοιάζει να έχει πηδήξει πάνω απ'την παρέλαση (καλά έβλεπα)των ευζώνων κι εμφανίζεται μπροστά μου. Δεν το ψάχνω πολύ, μπουκάρω μέσα.
ΩΡΑ 10:48-- Μισώ τους ταξιτζήδες και τα φανάρια,μισώ τους δρόμους,μισώ τους άλλους οδηγούς,δεν ξέρω πού το βρίσκω τόσο μίσος και είναι και Κυριακή.
ΩΡΑ 10:51--Έχω φτάσει,είμαι στην ώρα μου, να θυμηθώ να σημειώσω την ημερομηνία.
Μπαίνω μέσα στο Δημαρχείο της Καισαριανής και περιμένω υπομονετικά να αρχίσει η παράσταση κουκλοθεάτρου που πήγα να παρακολουθήσω. Τριγύρω μου όλες οι νηπιακές ηλικίες σε παρέλαση (κι αυτές). Νιώθω λίγο άβολα που δεν κρατάω παιδάκι στο χέρι, το παίζω άνετη και αδιάφορη και τυλίγομαι στο παλτό μου (καλοριφέρ;χελόου)χαζεύοντας το πρόγραμμα. Ο τριγωνοψαρούλης, ο μαυρολέπιας και ο τελευταίος ιππόκαμπος.Μάλιστα.
Όταν ανοίγουν οι πόρτες και σηκώνομαι, ένα παιδάκι τρομάζει και πάει και κρύβεται πίσω απ'τη μαμά του. Ωχ, μάλλον πρέπει να το βγάλω το παλτό.Ετσι όπως είναι μάυρο και μακρύ, σα το Χάρι Πόττερ με ρουζ θα μοιάζω.(Έχω βάλει και ρουζ να μη φέρνω πολύ σε φάντασμα)
Μέχρι να αρχίσει το θέαμα τελοσπαντων,παρακολουθώ ένα διάλογο μεταξύ του Ν(περίπου στα 7) και του Κ(περίπου στα 6) που κάθονται μπροστά.
Κ-Ν, θα μου δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία;
Ν-τς.
Κ-Σε παρακαλώ, κι άμα σου ξανακάνω τίποτα,δεν θα με έχεις φίλο, και θα έχεις δίκιο. Αλλά δώσε μου άλλη μια ευκαιρίαααα.
Ν-(γυρίζει επιδεικτικά το κεφάλι απ'την άλλη)
Κ-Ελα σε παρακαλώ, πρέπει να μου δώσεις μια τελευταία ευκαιρία γιατί σου είπα συγνώμη και είμαστε φίλοι.
Ν-.....
Κ-Έγώ πάντως θα σε έχω φίλο.
Ν-Εγώ όμως δεν θα σε έχω και να βρείς άλλο φίλο να του χαλάς τα(άγνωστη λέξη που δε συγκράτησα λογικά κάτι σε γιαπωνέζικο παιχνίδι).
Κ-Εχω πολλούς φίλους αλλά θέλω και σένα.
Ν-Γιατί θα μας κάνεις στρατό;
(τον τάπωσε).
ΩΡΑ 11:10--Αρχίζει η παράσταση .
(κανένα σχόλιο)
ΩΡΑ 12-και-ένας-αιώνας-- τελειώνει η παράσταση,επιτέλους.Πάνω που είχαν αρχίσει να δημιουργούνται σταλακτίτες και σταλαγμίτες απο δω και απο κεί. Είμαι πολύ περίεργη να μάθω αν τελικά ο Κ ήταν καλόκαρδος και συγχώρησε το Ν αλλά κοντέυω να βγάλω χιονίστρες.
Φεύγω προσπαθώντας να τρομάξω όσο λιγότερα παιδάκια μπορώ αλλά μάλλον ήταν πολύ ξεπαγιασμένα για να φοβηθούν.
Δεν βρίσκω ταξί ούτε με ψαροντούφεκο,φτάνω στο Κεφαλλάρι αργοπορημένη, το ταξι (που εντόπισα με πολύ κόπο )με αφήνει αλλού γι'αλλού στην ερημιά,αρχίζω να περπατάω και αντιλαμβάνομαι οτι υπάρχει ένα σκυλί έτοιμο να μου χιμήξει,πάω να κάνω ένα βήμα,τρέχει προς το μέρος μου και γαβγίζει,πάω να το ηρεμήσω με γλυκόλογα,τρεχει προς το μέρος μου και γαβγίζει, πάω να ανοίξω την τσάντα μου να βγάλω κινητό,τρέχει προς το μέρος μου και γαβγίζει,πραγματικά αναρωτιέμαι αν ξέρει να κάνει και τίποτα άλλο.
Για να μη μάθω τι άλλο ξέρει να κάνει(πχ να δαγκώνει)το παίζω αδιάφορη και το αγνοώ εντελώς.Κρατώντας την ανάσα μου περπατάω αργάαα αργάαα προς το σπίτι, το ακούω να με ακολουθεί ήρεμα και αναρωτιέμαι αν είναι αρσενικό διότι μάλλον ισχύει αυτό που λένε για τους αρσενικούς που άμα τους αγνοήσεις τρέχουν απο πίσω σου και τέτοια.Φτάνω τέλοσπάντων αφού ο βαφτησιμιός μου έχει σβήσει τα κεράκια του αλλά δεν φαίνεται να τον απασχόλησε καθόλου πολύ η απουσία μου γιατί παίζει με ένα βαγόνι τρένου που το λένε Κλάραμπελ.
Λέω στη μαμά μου, μαμά σήμερα κάλυψα το πρώτο μου θέμα. Μπράβο,μου λέει, παιδί μου, τα χέρια σου τα'πλυνες πριν φας;
Κυριακή
ΩΡΑ 09:30 --Χτυπάει το ξυπνητήρι, καμιά αντίδραση
ΩΡΑ 10:00-- Σηκώνομαι με μεγάλη δυσκολία μισώντας το πάπλωμα μου που είναι πολύ δελεαστικό, το στρώμα που με τραβάει σα μαγνήτης, το χτεσινό ξενύχτι με την φίλη Λ, το προχτεσινό ξενύχτι στη συναυλία του Marky Ramone που μου έχει αφήσει ένα βουητό στ'αυτιά, το Θεό αν υπάρχει, τους ανθρώπους που σίγουρα υπάρχουν,και τέτοια.
ΩΡΑ 10:12--Βγάζω μια γρήγορη βόλτα το Μπούμπη αναθεματίζοντας αυτή τη φορά την μεγάλη αδερφή που δεν θέλει να χαλάσει το πρόγραμμα της.Δεν βλέπω μπροστά μου απ'τη νύστα και πέφτω πάνω σ'ένα αυτοκίνητο.Οι αστυφύλακες απέναντι δείχνουν να διασκεδάζουν πολύ.Για αντίποινα, στο γυρισμό αφήνω δήθεν κατά λάθος το Μπούμπη να "ποτίσει" το φυλάκιο τους. Χα.
ΩΡΑ 10:36--Χωρίς να έχω πιεί καφέ, ανεβαίνω στη Βασ.Σοφίας για ταξί, αλλά ο δρόμος είναι εντελώς άδειος. Κοιτάω,ξανακοιτάω, τίποτα.Μπα,λέω, απ'την αυπνία θα είναι, είδα πρόσφατα και το I Am Legend, θα τα μπέρδεψα η νυσταγμένη. Κοιτάω λίγο πιο προσεκτικά, σαν κάτι τσολιάδες να πλησιάζουν απ'το τέλος του δρόμου. Ααα,πάει,αποτρελλάθηκα τελείως,πάω να σταυροκοπηθώ, θυμάμαι μετά οτι δεν πιστεύω,μου μένουν τα δάχτυλα ενωμένα στο κούτελο να μην έχω τι να τα κάνω.Μιας και είμαι κοντά πιάνομαι μην έχω κανένα πυρετό.Τίποτα.
ΩΡΑ 10:40--Πάνω που έχω αρχίσει να απελπίζομαι,ξαφνικά,ένα ταξί μοιάζει να έχει πηδήξει πάνω απ'την παρέλαση (καλά έβλεπα)των ευζώνων κι εμφανίζεται μπροστά μου. Δεν το ψάχνω πολύ, μπουκάρω μέσα.
ΩΡΑ 10:48-- Μισώ τους ταξιτζήδες και τα φανάρια,μισώ τους δρόμους,μισώ τους άλλους οδηγούς,δεν ξέρω πού το βρίσκω τόσο μίσος και είναι και Κυριακή.
ΩΡΑ 10:51--Έχω φτάσει,είμαι στην ώρα μου, να θυμηθώ να σημειώσω την ημερομηνία.
Μπαίνω μέσα στο Δημαρχείο της Καισαριανής και περιμένω υπομονετικά να αρχίσει η παράσταση κουκλοθεάτρου που πήγα να παρακολουθήσω. Τριγύρω μου όλες οι νηπιακές ηλικίες σε παρέλαση (κι αυτές). Νιώθω λίγο άβολα που δεν κρατάω παιδάκι στο χέρι, το παίζω άνετη και αδιάφορη και τυλίγομαι στο παλτό μου (καλοριφέρ;χελόου)χαζεύοντας το πρόγραμμα. Ο τριγωνοψαρούλης, ο μαυρολέπιας και ο τελευταίος ιππόκαμπος.Μάλιστα.
Όταν ανοίγουν οι πόρτες και σηκώνομαι, ένα παιδάκι τρομάζει και πάει και κρύβεται πίσω απ'τη μαμά του. Ωχ, μάλλον πρέπει να το βγάλω το παλτό.Ετσι όπως είναι μάυρο και μακρύ, σα το Χάρι Πόττερ με ρουζ θα μοιάζω.(Έχω βάλει και ρουζ να μη φέρνω πολύ σε φάντασμα)
Μέχρι να αρχίσει το θέαμα τελοσπαντων,παρακολουθώ ένα διάλογο μεταξύ του Ν(περίπου στα 7) και του Κ(περίπου στα 6) που κάθονται μπροστά.
Κ-Ν, θα μου δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία;
Ν-τς.
Κ-Σε παρακαλώ, κι άμα σου ξανακάνω τίποτα,δεν θα με έχεις φίλο, και θα έχεις δίκιο. Αλλά δώσε μου άλλη μια ευκαιρίαααα.
Ν-(γυρίζει επιδεικτικά το κεφάλι απ'την άλλη)
Κ-Ελα σε παρακαλώ, πρέπει να μου δώσεις μια τελευταία ευκαιρία γιατί σου είπα συγνώμη και είμαστε φίλοι.
Ν-.....
Κ-Έγώ πάντως θα σε έχω φίλο.
Ν-Εγώ όμως δεν θα σε έχω και να βρείς άλλο φίλο να του χαλάς τα(άγνωστη λέξη που δε συγκράτησα λογικά κάτι σε γιαπωνέζικο παιχνίδι).
Κ-Εχω πολλούς φίλους αλλά θέλω και σένα.
Ν-Γιατί θα μας κάνεις στρατό;
(τον τάπωσε).
ΩΡΑ 11:10--Αρχίζει η παράσταση .
(κανένα σχόλιο)
ΩΡΑ 12-και-ένας-αιώνας-- τελειώνει η παράσταση,επιτέλους.Πάνω που είχαν αρχίσει να δημιουργούνται σταλακτίτες και σταλαγμίτες απο δω και απο κεί. Είμαι πολύ περίεργη να μάθω αν τελικά ο Κ ήταν καλόκαρδος και συγχώρησε το Ν αλλά κοντέυω να βγάλω χιονίστρες.
Φεύγω προσπαθώντας να τρομάξω όσο λιγότερα παιδάκια μπορώ αλλά μάλλον ήταν πολύ ξεπαγιασμένα για να φοβηθούν.
Δεν βρίσκω ταξί ούτε με ψαροντούφεκο,φτάνω στο Κεφαλλάρι αργοπορημένη, το ταξι (που εντόπισα με πολύ κόπο )με αφήνει αλλού γι'αλλού στην ερημιά,αρχίζω να περπατάω και αντιλαμβάνομαι οτι υπάρχει ένα σκυλί έτοιμο να μου χιμήξει,πάω να κάνω ένα βήμα,τρέχει προς το μέρος μου και γαβγίζει,πάω να το ηρεμήσω με γλυκόλογα,τρεχει προς το μέρος μου και γαβγίζει, πάω να ανοίξω την τσάντα μου να βγάλω κινητό,τρέχει προς το μέρος μου και γαβγίζει,πραγματικά αναρωτιέμαι αν ξέρει να κάνει και τίποτα άλλο.
Για να μη μάθω τι άλλο ξέρει να κάνει(πχ να δαγκώνει)το παίζω αδιάφορη και το αγνοώ εντελώς.Κρατώντας την ανάσα μου περπατάω αργάαα αργάαα προς το σπίτι, το ακούω να με ακολουθεί ήρεμα και αναρωτιέμαι αν είναι αρσενικό διότι μάλλον ισχύει αυτό που λένε για τους αρσενικούς που άμα τους αγνοήσεις τρέχουν απο πίσω σου και τέτοια.Φτάνω τέλοσπάντων αφού ο βαφτησιμιός μου έχει σβήσει τα κεράκια του αλλά δεν φαίνεται να τον απασχόλησε καθόλου πολύ η απουσία μου γιατί παίζει με ένα βαγόνι τρένου που το λένε Κλάραμπελ.
Λέω στη μαμά μου, μαμά σήμερα κάλυψα το πρώτο μου θέμα. Μπράβο,μου λέει, παιδί μου, τα χέρια σου τα'πλυνες πριν φας;
Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2008
quelqu'un m'a dit
Με αφορμή κάποιες πρόσφατες συζητήσεις, θα ήθελα να σχολιάσω κάτι σχετικό.
Όσο μεγάλη εκτίμηση τρέφω για όσους ενδιαφέρονται για τους άλλους κι έχουν την καλή θέληση να προσφέρουν τις γνώσεις και τη στοργή τους σε κάποιον που μπορεί να τις βρει χρήσιμες, τόσο συμφωνώ με την άποψη μιας φίλης, που αγαπώ και θαυμάζω πολύ ,για την κριτική .Και αυτούς που την ασκούν.
Η αγαπημένη μου φίλη Ε λοιπόν, μου είπε κάποτε πως "οι άνθρωποι όταν δίνουν συμβουλές κάνουν ένα playback της ζωής τους και είτε δίνουν φιλοφρόνηση στον εαυτό τους" ,(σε αυτή την περίπτωση, λέω εγώ, επικροτούν τις επιλογές σου που συγκλίνουν με τις κάποτε δικές τους) "είτε απολογούνται για τα λάθη τους."
Το παρόν blog ή όπως αλλιώς το βλέπει ο καθένας είναι σαν ημερολόγιο για μένα. Δεν αποτελεί μέσο για να κάνω επαφές, παρόλο που πάντα με ενδιαφέρει να γνωρίζω ενδιαφέροντες ανθρώπους που είτε συμφωνώ είτε όχι με τα όσα πρεσβέυουν, πιστεύω πως η φωνή τους εκφράζει κάτι αληθινό.
Γράφω, όποτε το κάνω κέφι,το στέλνω στους φίλους μου, μου λένε την άποψη τους η οποία συνήθως είναι πολύ καλή ή πολύ κακή, τους ευχαριστώ σε κάθε περίπτωση γιατί ξέρω πως μου μιλάνε πάντα ειλικρινά και πάμε παρακάτω. Κι αν βρεθεί κάποιος να μπει στον κόπο να εκφράσει εδώ την άποψη του για κάποιο ζήτημα , ακόμη καλύτερα.
Στόχος μου δεν είναι να αποδείξω κάτι ,ούτε να γίνω γνωστή όπως ο φίλος μου ο Π που δηλώνει "wannabe famous blogger". Και δεν τον κατακρίνω γιατί αυτό θέλει να κάνει στη ζωή του, γιαυτό και μπήκε στη σχολή μας παρόλο που είχε τα μόρια να πάει σε μια σχολή που θεωρείται πολύ πιο "γκλαμουράτη."
Αλλά εγώ δεν θέλω να κάνω αυτό. Θέλω να κάνω ένα σωρό πράγματα και θα είμαι σχεδόν ευτυχισμένη αν κάνω τα μισά. Θέλω να γράφω τους στίχους μου, θέλω να γράφω για το θέατρο, θέλω ίσως να παίζω στο θέατρο, θέλω να είμαι πίσω απο την αυλαία, θέλω να ξέρω οτι με εκτιμούν οι άνθρωποι που αγαπώ κι εκτιμώ, θέλω να μην πρέπει να χαμογελάω σε κάποιον την ώρα που μέσα μου γυρίζουν τα άντερα όταν τον βλέπω.
Θέλω όταν με ενοχλεί κάποιος να μπορώ να του πω : είσαι μεγάλος τρόμπας.
Θέλω να μπορώ να κοιτάζω το πρόσωπο μου στον καθρεύτη, τις ώρες της κρίσης, και να μπορώ να στέκομαι όρθια και περήφανη .Να μη μου χαμογελάει μέσα απτο γυαλί ,απο συνήθεια, κανένα χαζοχαρούμενο.
Αυτά, με πολλή αγάπη.
ΥΓ:Ο φίλος μου ο Α με το καλό του μάτι( το άλλο είναι λίγο αλλήθωρο) παρατήρησε οτι γράφω συνέχεια για τον εαυτό μου.
Αν όταν γράφω για άλλους ασκώ κριτική ενώ δεν θα έπρεπε, και όταν γράφω για μένα είμαι εγωκεντρική, θα γράφω απλώς για ό,τι θέλω και τελείωσε η υπόθεση.
Όσο μεγάλη εκτίμηση τρέφω για όσους ενδιαφέρονται για τους άλλους κι έχουν την καλή θέληση να προσφέρουν τις γνώσεις και τη στοργή τους σε κάποιον που μπορεί να τις βρει χρήσιμες, τόσο συμφωνώ με την άποψη μιας φίλης, που αγαπώ και θαυμάζω πολύ ,για την κριτική .Και αυτούς που την ασκούν.
Η αγαπημένη μου φίλη Ε λοιπόν, μου είπε κάποτε πως "οι άνθρωποι όταν δίνουν συμβουλές κάνουν ένα playback της ζωής τους και είτε δίνουν φιλοφρόνηση στον εαυτό τους" ,(σε αυτή την περίπτωση, λέω εγώ, επικροτούν τις επιλογές σου που συγκλίνουν με τις κάποτε δικές τους) "είτε απολογούνται για τα λάθη τους."
Το παρόν blog ή όπως αλλιώς το βλέπει ο καθένας είναι σαν ημερολόγιο για μένα. Δεν αποτελεί μέσο για να κάνω επαφές, παρόλο που πάντα με ενδιαφέρει να γνωρίζω ενδιαφέροντες ανθρώπους που είτε συμφωνώ είτε όχι με τα όσα πρεσβέυουν, πιστεύω πως η φωνή τους εκφράζει κάτι αληθινό.
Γράφω, όποτε το κάνω κέφι,το στέλνω στους φίλους μου, μου λένε την άποψη τους η οποία συνήθως είναι πολύ καλή ή πολύ κακή, τους ευχαριστώ σε κάθε περίπτωση γιατί ξέρω πως μου μιλάνε πάντα ειλικρινά και πάμε παρακάτω. Κι αν βρεθεί κάποιος να μπει στον κόπο να εκφράσει εδώ την άποψη του για κάποιο ζήτημα , ακόμη καλύτερα.
Στόχος μου δεν είναι να αποδείξω κάτι ,ούτε να γίνω γνωστή όπως ο φίλος μου ο Π που δηλώνει "wannabe famous blogger". Και δεν τον κατακρίνω γιατί αυτό θέλει να κάνει στη ζωή του, γιαυτό και μπήκε στη σχολή μας παρόλο που είχε τα μόρια να πάει σε μια σχολή που θεωρείται πολύ πιο "γκλαμουράτη."
Αλλά εγώ δεν θέλω να κάνω αυτό. Θέλω να κάνω ένα σωρό πράγματα και θα είμαι σχεδόν ευτυχισμένη αν κάνω τα μισά. Θέλω να γράφω τους στίχους μου, θέλω να γράφω για το θέατρο, θέλω ίσως να παίζω στο θέατρο, θέλω να είμαι πίσω απο την αυλαία, θέλω να ξέρω οτι με εκτιμούν οι άνθρωποι που αγαπώ κι εκτιμώ, θέλω να μην πρέπει να χαμογελάω σε κάποιον την ώρα που μέσα μου γυρίζουν τα άντερα όταν τον βλέπω.
Θέλω όταν με ενοχλεί κάποιος να μπορώ να του πω : είσαι μεγάλος τρόμπας.
Θέλω να μπορώ να κοιτάζω το πρόσωπο μου στον καθρεύτη, τις ώρες της κρίσης, και να μπορώ να στέκομαι όρθια και περήφανη .Να μη μου χαμογελάει μέσα απτο γυαλί ,απο συνήθεια, κανένα χαζοχαρούμενο.
Αυτά, με πολλή αγάπη.
ΥΓ:Ο φίλος μου ο Α με το καλό του μάτι( το άλλο είναι λίγο αλλήθωρο) παρατήρησε οτι γράφω συνέχεια για τον εαυτό μου.
Αν όταν γράφω για άλλους ασκώ κριτική ενώ δεν θα έπρεπε, και όταν γράφω για μένα είμαι εγωκεντρική, θα γράφω απλώς για ό,τι θέλω και τελείωσε η υπόθεση.
Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2008
famous blue raincoat
Σταμάτησα για πολύ καιρό να γράφω εδώ
Ίσως γιατί όπως όλοι θέλουμε να πιστεύουμε πως είμαστε ιδιαίτεροι, έτσι κι εγώ όταν κατάλαβα οτι πάιρνω μέρος σε κάτι που έχει γίνει πια μόδα ξύπνησε ο επαναστάτης μέσα μου
Ίσως επειδή αηδίασα διαβάζοντας διάφορους bloggers που δεν είναι παρά wannabe δημοσιογράφοι ή αποτυχημένοι δημοσιογράφοι, που προσπαθούν να γλείψουν όσους δημοσιογράφους διατηρούν blog, ή που γράφουν τελος πάντων διατηρώντας διάφορες μανιέρες, με την κρυφή ελπίδα οτι μια μέρα 8α γίνουν ο επόμενος pitsirikos στη lifo η σε κάποιο άλλο free press/εναλλακτικό/ κανονικό έντυπο.
Ίσως διότι δεν είχα τίποτα να πω.
Σκεφτόμουν,σκεφτόμουν και τίποτα δεν έβγαινε.
Κάποιοι φίλοι είπαν οτι με βλέπουν σκεπτική. Κλειστή. Μαζί με όλον τον υπόλοιπο χαμό, μου τριβέλιζε το μυαλό και το εξής: όταν έχεις κάτι να πεις αλλά αισθάνεσαι οτι κανείς δεν θα το ακούσει όπως του πρέπει, όταν αισθάνεσαι ότι μιλάς και μπροστα σου έχεις γραφικές φιγούρες με ωτοασπίδες, τι κάνεις;
Ψιθυρίζεις σε κάποιον φερέλπι που διακρίνεις μέσα στα σκουπίδια; μιλάς απλώς επειδή δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς; Φωνάζεις;
Εγώ επέλεξα το δρόμο της σιωπής.Λάθος, σωστό, ούτε με νοιάζει.
Μπορεί λοιπόν να μη μιλάω πολύ, αλλά ακούω,όλη την ώρα.Παρατηρώ τον κόσμο γενικώς. Όσο πιο πολύ συγκεντρώνομαι για να ακούσω απαντήσεις όμως, τόσο πιο πολύ σιγουρεύομαι πως δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχει τίποτα, ούτε ένα πράγμα το οποίο να ξέρουμε στα σίγουρα. Σήμερα ο ουρανός είναι γαλάζιος, αύριο μπορεί κάτι να γίνει και να πορτοκαλίσει. Ο κόσμος και τα πράγματα γύρω μας είναι όπως τα φτιάχνουμε, όπως τα βλέπουμε μέσα απο το δικό μας πρίσμα.
Αυτές οι σκόρπιες σκέψεις ήρθαν σήμερα και επέμεναν να καταγραφούν.
ΥΓ: ο Μπούμπης ροχαλίζει με πάθος στο χαλί, για σένα που θα με ρωτήσεις.
Ίσως γιατί όπως όλοι θέλουμε να πιστεύουμε πως είμαστε ιδιαίτεροι, έτσι κι εγώ όταν κατάλαβα οτι πάιρνω μέρος σε κάτι που έχει γίνει πια μόδα ξύπνησε ο επαναστάτης μέσα μου
Ίσως επειδή αηδίασα διαβάζοντας διάφορους bloggers που δεν είναι παρά wannabe δημοσιογράφοι ή αποτυχημένοι δημοσιογράφοι, που προσπαθούν να γλείψουν όσους δημοσιογράφους διατηρούν blog, ή που γράφουν τελος πάντων διατηρώντας διάφορες μανιέρες, με την κρυφή ελπίδα οτι μια μέρα 8α γίνουν ο επόμενος pitsirikos στη lifo η σε κάποιο άλλο free press/εναλλακτικό/ κανονικό έντυπο.
Ίσως διότι δεν είχα τίποτα να πω.
Σκεφτόμουν,σκεφτόμουν και τίποτα δεν έβγαινε.
Κάποιοι φίλοι είπαν οτι με βλέπουν σκεπτική. Κλειστή. Μαζί με όλον τον υπόλοιπο χαμό, μου τριβέλιζε το μυαλό και το εξής: όταν έχεις κάτι να πεις αλλά αισθάνεσαι οτι κανείς δεν θα το ακούσει όπως του πρέπει, όταν αισθάνεσαι ότι μιλάς και μπροστα σου έχεις γραφικές φιγούρες με ωτοασπίδες, τι κάνεις;
Ψιθυρίζεις σε κάποιον φερέλπι που διακρίνεις μέσα στα σκουπίδια; μιλάς απλώς επειδή δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς; Φωνάζεις;
Εγώ επέλεξα το δρόμο της σιωπής.Λάθος, σωστό, ούτε με νοιάζει.
Μπορεί λοιπόν να μη μιλάω πολύ, αλλά ακούω,όλη την ώρα.Παρατηρώ τον κόσμο γενικώς. Όσο πιο πολύ συγκεντρώνομαι για να ακούσω απαντήσεις όμως, τόσο πιο πολύ σιγουρεύομαι πως δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχει τίποτα, ούτε ένα πράγμα το οποίο να ξέρουμε στα σίγουρα. Σήμερα ο ουρανός είναι γαλάζιος, αύριο μπορεί κάτι να γίνει και να πορτοκαλίσει. Ο κόσμος και τα πράγματα γύρω μας είναι όπως τα φτιάχνουμε, όπως τα βλέπουμε μέσα απο το δικό μας πρίσμα.
Αυτές οι σκόρπιες σκέψεις ήρθαν σήμερα και επέμεναν να καταγραφούν.
ΥΓ: ο Μπούμπης ροχαλίζει με πάθος στο χαλί, για σένα που θα με ρωτήσεις.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
